Τοξικά Εργασιακά Περιβάλλοντα: Η Σιωπηλή Κατάρρευση και Ματαίωση των Εργαζομένων!

• «Τα αφεντικά δεν δίνουν μία για την εταιρεία»
• «Ο CEO μόνιμα είναι ΄αλλού΄, στην δική του πραγματικότητα»
• «Κουράστηκα με την ζωή μου την ίδια εδώ μέσα»

Αυτές οι εκφράσεις αποκαλύπτουν πολλά για το κλίμα που επικρατεί σε τέτοιες εταιρείες, κλίμα το οποίο διαβρώνει την ψυχολογία αλλά και την απόδοση των εργαζομένων.

Πόση ανικανότητα μπορεί να κρύβεται πίσω από αυτές τις εκφράσεις;
Πόσο δύσκολο είναι για έναν άνθρωπο να βιώνει τέτοια πραγματικότητα;
Πόσο δύσκολο είναι να διαχειριστεί κανείς τα συναισθήματα που προκαλούνται από τέτοιου είδους εργασιακά περιβάλλοντα;

Η επιτυχία σου εξαρτάται αποκλειστικά από εσένα και την πίστη που έχεις στις δυνατότητές σου. Δεν υπάρχει κάποιος κανόνας που να λέει πού σταματά η δική σου επιτυχία. Ο μόνος περιορισμός είναι αυτός που εσύ θέτεις στον εαυτό σου, και αυτό το κάνεις βέβαια γιατί έτσι μεγάλωσες, έτσι σου έμαθαν. Αλλά όμως τώρα πια που είσαι ενήλικη, είναι η στιγμή να πάρεις την ζωή σου στα χέρια σου και να αποφασίσεις εσύ για σένα. Τα όνειρά σου είναι δικά σου και μόνο εσύ έχεις την εξουσία να αποφασίσεις πόσο μακριά θα φτάσεις.

Πόσο να προσπαθήσει κανείς για να κάνει σωστά τη δουλειά του σε ένα περιβάλλον το οποίο δεν προσφέρει καμμία σιγουριά, καμμία προσπάθεια εξέλιξης, ή έστω το ελάχιστο ενδιαφέρον για τους ίδιους τους ανθρώπους;

Πόση ματαίωση μπορεί να νιώσει κάποιος;

Τελικά, πόσο μπορεί κανείς να αντέξει να εργάζεται σε μία εταιρεία με αυτά τα χαρακτηριστικά; Η παραπάνω συνθήκη, δυστυχώς, δεν είναι σπάνια. Όλο και πιο συχνά έρχονται στο γραφείο μου άνθρωποι που περιγράφουν παρόμοιες καταστάσεις.

Συναισθηματικές Επιπτώσεις
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον ο εργαζόμενος βιώνει ένα διαρκές αίσθημα ματαίωσης. Οι σχέσεις με τους εργοδότες ανύπαρκτες ή αδιάφορες και η αίσθηση αποξένωσης και αδιαφορίας κυριαρχεί. Το αποτέλεσμα; Ο εργαζόμενος νιώθει ότι χάνει τον εαυτό του, την επαγγελματική του αξία. Ο άνθρωπος που λέει πως «Κουράστηκα με την ζωή μου την ίδια» δείχνει μια ψυχική εξουθένωση που δεν περιορίζεται μόνο στον εργασιακό χώρο αλλά, δυστυχώς, μεταφέρεται σε κάθε πτυχή της ζωής του. Η ζημιά που γίνεται είναι ανυπολόγιστη. Η πίεση συσσωρεύεται σιωπηλά, ή και όχι, κάθε φορά που ο εργαζόμενος μπαίνει στο γραφείο του νιώθοντας πως η φωνή του δεν ακούγεται.

Όσο κάποιος δεν έχει μηχανισμούς διαχείρισης τέτοιων δύσκολων καταστάσεων επηρεάζεται βαθιά η συναισθηματική και σωματική υγεία των ίδιων αλλά και των γύρων τους, οι άνθρωποι δηλαδή που έρχονται σε επαφή μαζί τους, γιατί η τοξικότητα δεν σταματά όταν τελειώνει η εργάσιμη μέρα. 

Πόσο μπορούμε να αντέξουμε;
Πώς μπορεί κάποιος να διαχειριστεί μία τέτοια καθημερινότητα; Για πόσο καιρό μπορεί να υπομένει αυτό που σιγά-σιγά τον διαβρώνει; Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες, όπως οι υποχρεώσεις, η ηλικία, η θέση και τα δεδομένα του κάθε εργαζομένου. Είναι φυσιολογικό να φοβάται κάποιος το άγνωστο και να διστάζει να αποχωρήσει από μια δουλειά, ακόμα κι αν αυτή τον καταπιέζει.

Όμως, ανεξάρτητα από τις προσωπικές συνθήκες και τις ανάγκες του καθενός, η αλήθεια είναι μία: οι επιπτώσεις που προκαλεί μια μακροχρόνια παραμονή σε ένα τοξικό περιβάλλον είναι πολύ μεγάλες. Και όσο περισσότερο χρόνος περνά, τόσο πιο βαθιά χαράσσονται αυτές οι πληγές στη ζωή του εργαζομένου. Η αυτοεκτίμηση μειώνεται, οι φιλοδοξίες χαμηλώνουν και ο άνθρωπος χάνει την αίσθηση του εαυτού του, χάνει την αξία που έχει ως άτομο αλλά και την αξία του ως επαγγελματία.

Τι κάνουμε;

Τρέχουμε! Τρέχουμε μακρυά από τέτοιου είδους καταστάσεις! Δεν χρωστάμε σε κανέναν να αφήνουμε την δική μας τη ζωή να περνάει έτσι μπροστά από τα μάτια μας. Συμβόλαιο έχουμε μόνο με τον ίδιο μας τον εαυτό! Με κανέναν άλλον κυρίως αν αυτός ο άλλος δεν υπολογίζει ούτε τα αυτονότητα, δηλαδή, την αξιοπρέπεια μας.

Δεν αξίζει σε κανέναν να ζει σε έναν χώρο όπου νιώθει αόρατος, ασήμαντος, κουρασμένος και απογοητευμένος. Όσο δύσκολο κι αν φαίνεται, η αποχώρηση από ένα τοξικό περιβάλλον μπορεί να είναι το πρώτο βήμα προς την ανακούφιση, την αυτογνωσία, και την προσωπική και επαγγελματική ευτυχία.

Μην φοβηθείτε να κάνετε το επόμενο βήμα. Μην φοβηθείτε να πάρετε στα δικά σας τα χέρια την δική σας ζωή.

Αν κάποιος διαθέτει μηχανισμούς διαχείρισης τέτοιων καταστάσεων, μπορεί να αντέξει περισσότερο, αλλά και πάλι για πόσο; Και κυρίως, γιατί;

Η απομάκρυνση δεν είναι ένδειξη αδυναμίας, αντίθετα, είναι ένδειξη αυτοεκτίμησης και αυτοσεβασμού.

Είναι μια δήλωση ότι αξίζεις καλύτερα και ότι είσαι αποφασισμένος να ζήσεις μια ζωή όπου η εργασία δεν θα αποτελεί πηγή δυστυχίας.

Αν βρίσκεσαι σε αυτήν τη θέση, θέλω να σκεφτείς τα εξής; Η εργασία σου είναι σημαντική, αλλά όχι πιο σημαντική από την υγεία σου, την ψυχική σου ηρεμία και την ίδια σου τη ζωή. Βρες τη δύναμη να κάνεις το βήμα για μια αλλαγή και ανακάλυψε ξανά την ελευθερία και την ισορροπία που σου αξίζει.