Τα Όχι που λες στους άλλους είναι τα μεγάλα Ναι που λες σε σένα!

Κάθε φορά που λέμε «όχι» σε κάποιον, τελικά είναι ένα μεγάλο «ναι» που λέμε στον εαυτό μας. Αυτό μπορεί να ακούγεται αντιφατικό, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένας τρόπος να αναγνωρίζουμε τις ανάγκες μας, τα όριά μας και να διατηρούμε τον αυτοσεβασμό μας.

Όταν λέμε «οχι» σε κάποιον, ίσως αποφασίζουμε να διαφυλάξουμε τον χρόνο μας, την ενέργειά μας ή την ψυχική μας ηρεμία. Ίσως αποφασίζουμε να μην αναλάβουμε περισσότερες υποχρεώσεις από όσες μπορούμε να αντέξουμε, ή να μην αφήσουμε τους άλλους να εκμεταλλευτούν την καλοσύνη μας.

Αυτό το «όχι» μπορεί να είναι ένα μεγάλο βήμα προς την αυτοφροντίδα και την αυτογνωσία. Όταν μάθουμε να λέμε «όχι» σε καταστάσεις που δεν μας εξυπηρετούν, δηλώνουμε ότι αξίζουμε τον σεβασμό και την προσοχή μας. Αποδεικνύουμε ότι είμαστε πρόθυμοι να προστατεύσουμε την εσωτερική μας ισορροπία και ευτυχία.

Επίσης, όταν λέμε «όχι» σε κάτι που δεν μας ενδιαφέρει πραγματικά ή που δεν αντικατροπτρίζει τις αξίες μας, καταβάλλουμε προσπάθεια για τη διατήρηση της αυθεντικότητάς μας. Είναι ένα «ναι» προς τον εαυτό μας, προς την ευτυχία μας και προς την ευημερία μας.

Κάθε φορά που λέμε «όχι» σε κάποιον άλλον, δηλώνουμε «ναι» στον εαυτό μας. Και αυτό το «ναι» είναι το πιο σημαντικό «ναι» που μπορούμε να δώσουμε.

Έχω πει κι εγώ τα δικά μου «όχι». Την τελευταία φορά που είπα «όχι» αφορούσε σε μια πολύ μεγάλη απόφαση που χρειαζόταν να πάρω για την δική μου ζωή αλλά επηρέαζε κάθε κομμάτι της προσωπικής και επαγγελματικής ζωής. Αφορούσε τις αξίες μου, την ψυχική μου ηρεμία, την αυθεντικότητά μου. Από τα πρώτα λεπτά της απόφασής μου, αισθάνθηκα ότι ξαναπήρα τη ζωή μου στα χέρια μου, η αυτοπεποίθησή μου ήταν στα ύψη, η χαρά μου απερίγραπτη. Το επόμενο διάστημα της απόφασής μου, δεν υπήρξε ούτε ένα δευτερόλεπτο στο οποίο μετάνιωνα για αυτή μου την κίνηση.

Μπροστά μου είχα το άγνωστο, το μόνο που είχα στην βαλίτσα μου ήταν το Είμαι μου και έναν ανώτερο σκοπό που ήθελα να υπηρετήσω.

Εμπιστοσύνη σε μένα, στις δυνάμεις μου, στις γνώσεις μου, στην εμπειρία μου…αυτό ένιωθα!

Η καλύτερη απόφαση της ζωής μου!

Τα Όχι που λένε οι άλλοι σε μας είναι η στιγμή για να πούμε εμείς Ναι στην πρόκληση που έρχεται και θα μας οδηγήσει στην εξέλιξη.

Όταν οι άλλοι λένε «όχι» σε μας, μπορεί να αισθανόμαστε απογοητευμένοι ή ανασφαλείς. Αλλά αυτές οι στιγμές απόρριψης είναι στην πραγματικότητα η ευκαιρία να επιβεβαιώσουμε την αυτοπεποίθησή μας και να δείξουμε αποφασιστικότητα απέναντι στο πρόσωπο της πρόκλησης.

Αντί να αφήσουμε το «όχι» των άλλων να μας αποθαρρύνει, ας το δούμε ως κίνητρο για να πούμε «ναι» στην πρόκληση που μας περιμένει. Ας αναγνωρίσουμε ότι η αντίσταση μπορεί να είναι η αφετηρία για την ανάπτυξή μας και την εξέλιξή μας.

Κάθε φορά που αντιμετωπίζουμε ένα «όχι», ας αποφασίσουμε αν πούμε «ναι» στην ευκαιρία να ανακαλύψουμε τη δύναμή μας, την ανθεκτικότητά μας και τη διάθεσή μας για αυτοβελτίωση. Ας χρησιμοποιήσουμε κάθε αρνητικότηα ως κίνητρο να επιδείξουμε την αποφασιστικότητά μας να καταφέρουμε.

Στο τέλος, οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε και οι αποτυχίες που συναντάμε μας οδηγούν στο δρόμο της εξέλιξης και της αυτογνωσίας. Ας δώσουμε μια υπόσχεση στον εαυτό μας ότι οι προκλήσεις δεν θα μας εμποδίζουν, δεν θα μας σταματού, αλλά θα μας οδηγούν στο δρόμο προς την αυτοβελτίωση και την επιτυχία. Θα μας αναγκάζουν να περπατήσουμε σε διαφορετικά μονοπάτια ίσως πιο φωτεινά…

Πριν αρκετά χρόνια, βρέθηκα σε μια κατάσταση στην οποία κάποιος, επί της ουσίας, μου είχε πει «όχι». Το «όχι» αυτό αφορούσε στην μη ικανοποίησή του από την δική μου απόδοση, συμπεριφορά, μη ανταπόκρισης προσδοκιών δικών του. Επειδή δεν το περίμενα διότι μέχρι δύο μήνες πριν η συνεργασία μας ήταν άψογη και είχε εκδηλώσει πολύ ικανοποιημένος από την απόδοσή μου, ταράχτηκα και προσπαθούσα να καταλάβω τί μου είχε συμβεί και για ποιο ακριβώς λόγο.

Ήταν ένα από τα καλύτερα πράγματα που μου έχουν συμβεί σε όλη μου την επαγγελματική καριέρα. Εκείνη η στιγμή ήταν που πήρα την απόφαση ότι για να καταλάβω τί έχει γίνει θα πρέπει να ψάξω μέσα μου. Κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι της αυτογνωσίας και της αυτοβελτίωσης. Και αυτός είναι ένας δρόμος που δεν έχει γυρισμό.

Το «όχι» αυτό λοιπόν ήταν ένα μεγάλο δώρο προς εμένα και μέχρι και σήμερα ευγνωμονώ την στιγμή εκείνη.